Nowości, różności

A więc...
... byłam w Gdańsku, od soboty do poniedziałku, na festiwalu Europejski Poeta Wolności. Mnóstwo spotkań, rozmów. Co godzinę zaplanowano jakieś ważne wydarzenie, głównie rozmowy z nominowanymi autorami, konfrontacje poetyckie, debaty.

                                                              zdjęcie ze strony festiwalu

                 "Każdy utwór istnieje tyle razy, ile jest wykonywany. A wykonawcą jest czytelnik" - mówi                             właśnie Leszek Szaruga.

No i gala finałowa w Teatrze szekspirowskim, która bardzo mi się podobała. Multimedialna prezentacja, w której tekst był tylko jednym z wykorzystanych tworzyw, z muzyką, recytacjami, ruchem, wideoinstalacjami, śpiewem, krzykiem. Napięcie ani na moment nie spadło. Tu trochę zdjęć z trzeciego dnia, czyli z niedzieli.
Spotkałam się też z blogową koleżanką - bardzo się cieszę!

Wróciłam silniejsza i podbudowana psychicznie -  a bardzo już tego potrzebowałam. Odpoczynku, przerwy. Dobrych emocji.

Wczoraj zaś obejrzałam spektakl taneczny moich studentów, którzy przyjechali zagrać go w Teatrze Studio. Piękne, energetyczne przedstawienie. Wklejam plakat (wzięłam z fb)

Oraz finiszuję z następną książką z serii "jeden esej"
Wzruszona jestem, jak zwykle.
Tu na razie okładka:

I nowe projekty wydawnicze się rodzą.
Takie nowości u mnie.

I jeszcze sroki zrobiły gniazdo na jałowcu za oknem. Drzewo jest wąskie i wysokie, ale one je lubią, to nie pierwszy raz. Widziałam, jak mocowały gałązki, to była praca zespołowa. Teraz jedna przebywa w gnieździe.
A w nocy spadł sobie śnieg. Dobrze, że nie jest bardzo zimno.

kolibry

spuchnięta emalia to stan przejściowy.

należy przejść. udać, że się nie widzi

uwięzionych kolibrów.

dłonie schować w przydługich rękawach swetra

wyciągniętych spod kurtki,

mówić do siebie tak, żeby nie ruszać wargami,

ograniczyć ruchy języka. ostatecznie można pozwolić

na drobne samookaleczenia

Dźwięki

Skoro i tak się budzę i nie mogę zasnąć - słucham. Od 4.45 do 5.30 śpiewa. Wczoraj i przedwczoraj zresztą też. Skomplikowana linia melodyczna i zróżnicowana. Po jakimś czasie wyodrębniam sekwencje; staram się w myślach dopasować głoski ludzkiego języka, żeby to zapisać. Może i by się dało, ale to przecież byłoby tylko odległa analogia, tak jak próba opisania zapachu. Chociaż nie - do przekazania głosu mamy medium: własny głos. Taki inny od ptasiego. A przecież niektóre ptaki potrafią naśladować inne gatunki, ludzki głos albo nawet piłę spalinową, odgłos migawki w aparacie czy alarm samochodowy. To Lirogon tak wabi samicę. Ciekawe, jakie procesy w jego umyśle każą mu przypuszczać, że jej się to spodoba. Musimy wiedzieć, że nie możemy tego wiedzieć.
Potem chwila ciszy i jakaś wrona albo kawka. Gdzieś daleko, na dźwiękowym horyzoncie samochody.

Nowe

Nowa książka w serii Tangere, olsztyński poeta Wojciech Borkowski i jego List z detencji.
Z ilustracjami świetnej Weroniki Tadaj-Królikiewicz.

W drukarni zaś pierwsza z być-może-nowej-serii tłumaczeniowej: antologia współczesnej poezji bretońskiej. Tłumaczona przez Kazimierza Brakonieckiego, wybrała i wstępem poprzedziła Meredith Le Dez. To na razie zdjęcie okładki:

Poza działaniami we własnym wydawnictwie - praca, praca, praca: redagowanie dla innych wydawnictw i tym podobne.
W Bytomiu fajnie. Mam nadzieję, że studenci też tak myślą. Dla mnie fajnie, bo omawiamy rzeczy najbardziej mi bliskie i poruszające mnie. Źródła teatru - ale w takim ujęciu, że traktowane jako pokrewne i współbieżne źródłom myślenia, źródłom mitu (w sensie myślenia mitycznego) i snu (śnienia).

I taka ogólna sinusoida w samopoczuciu.
Czasem jest jak w tym wierszu:

te małe kawałeczki mnie
się trzęsą i przez to
nie ma linii prostej
naprawdę się staram, bo przecież
mogłabym się przewrócić albo
wpaść na kogoś.
czasami wpadam.

Takie tam. Nie jest źle. Życie jest właśnie teraz.

W cieplejszy dzień

Taka jestem zmęczona pracą, że nie mam prawie siły mówić ani pisać. Ale dziś zrobiło się cieplej i zrobiłam trochę zdjęć. Poczułam się nieco psychicznie odświeżona, potrzeba mi było wyjść i nie uciekać do domu, trzęsąc się z zimna po spacerze z Lu. A mam coś w rodzaju bezwładności pogodowej - długo nie mogę się przestawić ubraniowo na nową porę roku i w ten sposób ciągle jeszcze w zasadzie jestem jesienna. Butów zimowych nie wyjęłam z szafy, czapki i rękawiczek też nie. A kurtki na większe mrozy po prostu nie mam. No ale może zaraz będzie wiosna.