w lodzie i pod lodem

W czasach licealnych chowałam się pod dachem kamienicy po drugiej stronie ulicy Powstańców Warszawy w Kętrzynie. Pod dachówką, w jednej z cegieł była szczelina prowadząca do schronu, centymetr na centymetr.

Ale potem, w następnych latach zaczęłam schodzić w dół. Zamaskowane drzwi prowadziły do wąskich schodów ukrytych w ścianach, coraz głębiej i głębiej, w końcu pod ziemię, gdzie przechodziły w korytarze i tunele. W końcu trafiało się do pomieszczenia, z którego pozornie nie było wyjścia. A ono było, tylko że jak się przez nie przeszło, specjalny mechanizm usuwał wszelki ślad po nim. Ale przecież jeśli ktoś wiedział, że tam byłam, wiedziałby też, że nie rozpłynęłam się w powietrzu. Dlatego w bocznej ścianie mógł odkryć drzwi, tez zamaskowane, ale słabiej. One z kolei prowadziły do schodów na powierzchnię. Więc można było myśleć, że po prostu wyszłam nimi. A ja tymczasem schodziłam coraz głębiej.