Sięgam

Jeszcze tylko się spakuję i idę spać. Jutro o ósmej rano mam być już pociągu.
Bytom to droga do moich marzeń, a jednak się stresuję.
I w dodatku czuję się w tym dziwnie samotna.
Nie powiem mężowi, że się boję, bo podejrzewam, co mogę usłyszeć w odpowiedzi. Sama tego chciałaś, sama sobie wymyśliłaś. I tak - sama chciałam, sama chcę, więc jak mogę teraz marudzić, że się denerwuję.
I tak - czuję rodzaj zażenowania, wstydu. Bo nie powinnam okazywać słabości, skoro forsuję moje pomysły, moje zwariowane czasem projekty, pokonując nieraz opór "zdrowego rozsądku" wokół mnie. Bo powinnam myśleć o rachunkach, o zarabianiu pieniędzy, zanim przejdę do marzeń.
Więc skoro już pod prąd - to chociaż z fasonem, zamiast się mazgaić.
Rzeczy, które się dzieją, widzę jako dobre.
Czuję jednak wokół siebie pewien rodzaj pustki. Sięgam ręką, jakbym chciała złapać się czyjejś dłoni...