Blask

Stacja kolejowa oddalona jest o dwa kilometry od wsi właściwej.
Dobrze pamiętam pociągi, którymi jeździliśmy do Babci Bartoszyckiej, z przesiadką. Najpierw dziesięć minut, potem kolejne pół godziny.
Jeśli pociąg się spóźniał, wypatrywało się go z oddali - zawsze w końcu pojawiały się dwa światła i chwilę potem lokomotywa wtaczała się na peron. Pamiętam ekscytację pomieszaną z lękiem: wielka maszyna sapała, buchała obłokami pary - czy była nieobliczalna?

Teraz wygląda to tak:

Choć nikt tu nie wsiada ani nie wysiada,
pociągi czasem jeżdżą, towarowe, do Rosji.
I z powrotem.
Polerują szyny,
stalowy
znak życia.

Przedzieram się przez gruz i chaszcze i nie czuję zawodu.
Przeciwnie, wierzę w życie.