Taki obraz

Lubię wiosenne lato, dni senne, niewyraźne, przyprószone dmuchawcami.
Z ursinoviańską ciszą, w której tylko wiatr gada z drzewami, a w łazience mruczy pralka.
Wynoszę pranie na balkon, delikatne bluzki suszą się, już powiewając w moich rękach.

Pamiętam, dawno temu, w czasie mazurskich wakacji, niosłam uprane pieluchy ścieżką wśród traw, potem w górę, na skarpę, gdzie między drzewami rozciągnięte były sznurki.
Przyczepiałam białą tetrę klamerkami, a ona chciała odfrunąć mi z dłoni, i potem, już uwięziona, falowała poziomo na wietrze.
Gdy przyczepiłam ostatnią, wróciłam do pierwszej, a ta była już sucha.
Usiadłam wtedy na brzegu skarpy.
Pod grzywą trawy zaczynał się jasny piasek; umościły się w nim kury, pogdakując cicho przez sen.
Nieco dalej, wokół ciemnej, "latającej" kaczki stłoczyły się jej żółte dzieci.
Nieopodal z nudów poszczekiwał pies.

Po chwili wstałam, by zebrać suche pranie.

Taki obraz wrócił do mnie, gdy stałam boso na balkonie, z fruwająca bluzką.