Jeszcze o filmie

Warto było.

Film stonowany, bez sentymentalizmu, ale też bez epatowania cierpieniem.
Paradoksalnie - dużo humoru.
I życie - życie pełną piersią, pełnymi garściami.

Trudno mi go jednak obiektywnie ocenić, z dwóch powodów.
Po pierwsze przecież nie byłam obiektywna; raczej przyniosłam ze sobą porządny tobołek emocji, którego nie dało się zdjąć w szatni.
Po drugie jednak podświadomie nastawiłam się na "bezpieczny kontakt" - oblekłszy się w rodzaj wielkiej prezerwatywy, by go jednak za blisko siebie nie dopuścić. Może trochę się bałam, może wstydziłam.

Coś, co mi zazgrzytało, to podkład dźwiękowy scen mazurskich - głośne ptasie trele i brzęczenie owadów. Miałam wrażenie że to klisza, którą słyszałam tysiąc razy. Ale nie wiem też, czym można by to zastąpić.

Po filmie ktoś z publiczności powiedział, że blog był kreacją, że nie pokazuje "wszystkiego" i że film ogląda się jako spójny z tą kreacją, i czy to było celowe. Zabrzmiała w tym pytaniu pewna pretensja. Reżyserka odpowiedziała, że uczestnicząc blisko w życiu rodziny, jako tak właśnie spójne odczuła jej życie. A jednocześnie Joanna w najtrudniejszych chwilach nie chciała być filmowana, czekała, aż ból przejdzie.

Zarzutu o niepokazywanie "wszystkiego" zupełnie nie rozumiem - ani w odniesieniu do bloga, ani do filmu. Żadna z tych opowieści nie jest całościową transmisją z życia.
Film, także dokumentalny, zawsze jest jakąś kreacją - głównie chodzi o to, że naznaczony jest spojrzeniem konkretnej osoby, artysty, reżysera. Także jego emocje, wizje nadają dziełu charakter. Na tym "nachyleniu" buduje się wartość artystyczna filmu, jego spójność, siła oddziaływania.

Mam wrażenie, że ten film będzie pracował we mnie.
I dobrze.