Muszę, bardzo chcę

Między 13.45 a 14.00 zrozumiałam, że muszę.
A nawet bardzo bardzo chcę.
Pobrałam więc aparat fotograficzny oraz smycz i zaprosiłam senną Lu na spacer.
Powędrowałam na skarpę, uznałam, że jest odpowiednio ciepła i usiadłam, a słońce raczyło zachować się przyzwoicie i nie zaszło nagle i niespodziewane, nie schowało się za burzową chmurą, a nawet nie uległo zaćmieniu.
A ja po sesji solarnej postanowiłam jeszcze złapać trochę światła - żeby zostało na wieczór i noc.
I złapałam.

W kwiatach:

W suchych resztkach zeszłego lata:

W srebrzystych skórkach różanych owoców
i delikatnych włoskach ich kwiatowych resztek:

A nawet w wygrzewających się kotach

i w psiej melancholii.